40-sta rocznica udaru elektropneumatycznego

Dzięki wynalezieniu udaru elektropneumatycznego wydajność wiertarek podwyższyła się o 30% w porównaniu z tymi wyposażonymi w udar mechaniczny.

Kiedy pierwszy raz zastosowanu udar pneumatyczny?

W 1967 roku firma Hilti jako pierwsza wprowadza na rynek udar elektropneumatyczny. Dzięki niemu, zrewolucjonizowano podejście do wiercenia i wyznaczono zupełnie nowe standardy.

Dzięki wynalezieniu udaru elektropneumatycznego wydajność wiertarek podwyższyła się o 30% w porównaniu z tymi wyposażonymi w udar mechaniczny. Energia udaru przestała zależeć od poosiowej siły wywieranej na wiertarkę w trakcie pracy. Wręcz przeciwnie tylko niewielki stały nacisk, równoważący skłonność "odbijania" wiertarki do tyłu w czasie pracy, wystarczył do uzyskania efektów wiercenia.

Jak działa udar pneumatyczny?

Nowe rozwiązanie zaczęto powszechnie stosować w różnych typach i konfiguracjach wiertarek, przeznaczonych zwłaszcza do wykonywania otworów w twardych materiałach.

1. zamienia ruch obrotowy silnika

2. na ruch posuwistozwrotny tłoka, który poruszając się spręża powietrze w cylindrze

3. popychając w kierunku części chwytowej narzędzia tłok pośredni.

4. Ten, sprężając powietrze przed sobą, popycha kolejny tłok

5. bijak, który z pełną energią uderza w tył uchwytu wiertła lub dłuta.

6. Rozpędzone narzędzie porusza się do przodu w specjalnym uchwycie maszyny i uderza w obrabiane podłoże. W momencie uderzenia, narzędzie, nie jest sztywno połączone z maszyną, dzięki temu nie przenosi wibracji na maszynę oraz dłonie i ramiona operatora. Energia pojedynczego udaru jest wielokrotnie wyższa niż w przypadku udaru mechanicznego i tylko w niewielkim stopniu zależy od siły docisku operatora.

Kiedy z czasem wprowadzono dodatkowo mechanizm umożliwiający wyłączenie ruchu obrotowego wrzeciona wiertarki i pozostawienie tylko ruchu poosiowego, wiertarka zaczęła służyć również jako mechaniczny młot. Należało teraz zamiast wiertła założyć do uchwytu wiertarskiego dłuto.

Wiertarki można więc podzielić na trzy grupy: bez udaru, z udarem (mechanicznym) i młoty udarowe (z udarem elektropneumatycznym). Niektórzy producenci klasyfikują te ostatnie bardziej szczegółowo, odróżniając młotowiertarki oraz młoty udarowe, a wśród nich z kolei młoty kujące. Wśród młotów kujących wyróżniają natomiast młoty wyburzeniowe przeznaczone do prowadzenia prac rozbiórkowych.